Termin chroot odnosi się do procesu tworzenia zwirtualizowanego środowiska w systemie operacyjnym Unix, oddzielając go od głównego systemu operacyjnego i struktury katalogów. Proces ten generuje ograniczoną przestrzeń z własnym katalogiem głównym do uruchamiania programów. To środowisko wirtualne działa oddzielnie od głównego katalogu systemu operacyjnego. Każdy program uruchamiany w tym środowisku może uzyskiwać dostęp tylko do plików w jego własnym drzewie katalogów. Nie może uzyskać dostępu do plików poza tym drzewem katalogów. To ograniczone środowisko wirtualne jest często nazywane „więzieniem chroot”.

Chroot został po raz pierwszy wykorzystany w rozwoju Uniksa w wersji 7 w 1979 roku. Został on później dodany do BSD 18 marca 1982 roku. Programiści komputerowi mogą używać środowiska wirtualnego chroot do tworzenia i testowania programów, zwłaszcza jeśli jest to w systemie produkcyjnym zbyt ryzykowne. Mogą również używać środowiska wirtualnego chroot do uruchamiania programów, które mają problemy ze zgodnością z systemem operacyjnym komputera. Mogą skonfigurować oprogramowanie w środowisku wirtualnym wraz z obsługiwanymi bibliotekami i plikami potrzebnymi do uruchomienia oprogramowania. Chroot był również używany przez systemy POSIX dla swoich serwerów FTP, aby izolować niezaufanych klientów FTP.

Warunki systemu operacyjnego, Unix