W porównaniu do pamięci stałej, pamięć trwała, zwana również pamięcią ulotną, jest urządzeniem pamięciowym, którego dane są tracone, gdy jego źródło zasilania zostanie odłączone. Przykłady pamięci trwałej obejmują pamięć podręczną procesora i pamięć RAM.
Jak pracują razem
Stałe i nietrwałe urządzenia pamięci masowej mają zalety i wady, które się uzupełniają. Działają dobrze w połączeniu ze sobą, ponieważ każdy robi coś dobrze, a drugi nie.
Pamięć nietrwała działa szybciej niż pamięć trwała (dostęp do jej danych następuje z mniejszym opóźnieniem). Jest jednak droższy w produkcji. Dlatego jest produkowany w mniejszych pojemnościach, a komputer wykorzystuje go jako rzadki zasób dla większości aplikacji o krytycznym znaczeniu czasowym.
Trwałe przechowywanie działa wolniej niż przechowywanie nietrwałe, ale jest tańsze w produkcji. Jego podstawowym zastosowaniem jest długoterminowe przechowywanie danych, np. W przypadku systemu operacyjnego, aplikacji i dokumentów. Gdy używasz określonej aplikacji, dane są ładowane do pamięci RAM (pamięci stałej), gdzie działają znacznie szybciej.
Ogólnie rzecz biorąc, im wolniejsza pamięć, tym większa jej pojemność. Na przykład komputer może mieć dysk twardy o pojemności 2 TB i dysk SSD o pojemności 256 GB do trwałego przechowywania. Ten sam komputer może wykorzystywać 16 GB pamięci RAM i 9 MB pamięci podręcznej procesora jako pamięć ulotną. Najwolniejsza, najtańsza pamięć (dysk twardy) ma największą pojemność, a najszybsza, droższa pamięć (pamięć podręczna procesora) jest najmniejsza.
Warunki dysku twardego, urządzenie pamięci masowej